Dym i lustra (okładka  miękka, wyd. 06.2012)

Nie będę się długo rozwodzić nad tą książką. Mam mieszane odczucia co do niej. Może to był mój błąd, bo biorąc ją z biblioteki nawet nie spojrzałam na opis, byłam tak podekscytowana, że to Gaiman. W domu okazało się, że to opowiadania, a nie jest to odpowiednia forma dla mnie, oj nie.

Tak więc jest to zbiór przeróżnych opowiadań Gaimana, które zdecydował się on opublikować. Na początku jest dość długi wstęp wprowadzający nas do każdej z opowiastek, mówiący o tym, co jest jej głównym tematem i dlaczego powstała. W tym wstępie znajduje się także, moim zdaniem najlepsze, opowiadania o prezencie ślubnym dla młodej pary. Tak bardzo mnie ono zaciekawiło i pochłonęło, że byłam pewna, że reszta zbioru również będzie fascynująca. No cóż, jak się okazało, pierwsze opowiadanie było najlepsze a ja za wysoko postawiłam poprzeczkę. Było coraz gorzej. Męczyłam się i męczyłam z tą książką. Pierwsze opowieści szły mi opornie, te pisane wierszem przeczytałam, ale w głowie nic mi po nich nie zostało, potem było troszkę lepiej. Kiedy w myślach przeklinałam się za wybór tej książki, okazało się, że pod koniec opowiadania są całkiem całkiem.

Styl autora jest niby taki sam jak w innych powieściach, ale przy krótkich opowiadaniach nie czuć go tak. Nie ma takiego humoru, specyficznej narracji. Przy krótkich formach odniosłam wrażenie, że Gaiman trochę na siłę stara się pisać niektóre opowiadania, byle napisać. A w dodatku te wierszowane historie, zupełnie nie moja bajka... Nie potrafiła się w tym odnaleźć.

Jednak mimo sporej krytyki z mojej strony znalazły się, tak jak wspomniałam, dobre opowiadania, które na prawdę mnie zainteresowały. Na pewno te we wstępie, na pewno Rycerskość, Uczta, Trollowy Most, Poczucie obcości, Załatwimy ich panu hurtowo oraz Szkło, śnieg i jabłka.

Gaiman trochę stracił w moich oczach, na tyle, żeby w najbliższym czasie od niego odpocząć, ale mimo to i tak dostaje dość wysoką ocenę, bo każda niższa byłaby w moim odczuciu za niska.

Oceniam na 4/6.

Zbiór składa się aż z 35 opowiadań oraz rozbudowanego wstępu - czy też raczej wprowadzenia, w którym autor odkrywa przed czytelnikiem kulisy powstania zamieszczonych w książce historii. Czyta się je z ciekawością - osobiście bardzo lubię tego typu notki, gdyż dają możliwość poznania autora na nieco innej płaszczyźnie niż tylko jego twórczości, a jednocześnie bezpośrednio do niej nawiązują. Same utwory mają formę opowiadań bądź nowelek, ale również wierszy i poematów, co mile mnie zaskoczyło i z pewnością było istotnym urozmaiceniem lektury. Jeśli chodzi o tematykę, to jej nieco chaotyczna różnorodność sprawia wrażenie, jakby jedynym kryterium doboru utworów było to, by ich fabuła i klimat współgrały z tytułem zbioru. "Dym i lustra" przedstawiają rzeczywistość, której ostre kontury zaciera dym, zaś lustra, ustawione pod odpowiednim kątem, przekonująco kłamią ukazując rzeczywistość z naszych fantazji, snów, marzeń i baśni na tyle prawdopodobnie, że zaczynamy w nią wierzyć...
Takie też są

Naprawdę warto przeczytać. Jeszcze nigdy nie czytałam tak świetnych opowiadań dla młodzieży.
Książka jednak zdecydowanie nie jest dla mniejszych dzieci.