Debussy: Sonatas & Trios (CD)

Sonaty i tria Claude’a Debussy’ego w wyjątkowej interpretacji wybitnych artystów współczesnej sceny Muzycznej, takich jak: Renaud Capucon, Emmanuel Pahud, Edgar Moreau, Bertrand Chamayou, Gérard Caussé.

"Claude Debussy, musicien français". Słowa te nabierają szczególnego znaczenia w 2018 roku – w roku, na który przypada stulecie śmierci tego wielkiego kompozytora. Debussy zmarł w wieku 55 lat, 25 marca 1918 roku. To zarazem rok zakończenia I Wojny Światowej. Wspomniane słowa pojawiły się na okładce wydania trzech sonat; Debussy napisał je w ostatnich latach swojego życia, stanowią one główną część prezentowanego albumu z jego kameralnymi utworami. Album prezentuje sześciu aktualnie czołowych francuskich instrumentalistów: pianistę – Bertranda Chamayou, flecistę – Emmanuela Pahud, skrzypka – Renaud Capuçon, wiolonczelistę - Edgara Moreau, alcistę – Gerarda Caussé i harfistkę – Marie-Pierre Langlamet. Wspólnie tworzą oni panoramę wybitnych musicien français obejmujących kilka pokoleń: Caussé urodził się pod koniec lat 40., Langlamet, Pahud i Capuçon w latach 1967-1976, Chamayou w 1981 roku, a Moreau w 1994 roku.

W 1915 roku Debussy postanowił ukazać istotę muzyki francuskiej w cyklu sześciu sonat dla różnych składów instrumentalnych. W rezultacie do 1917 roku ukończył tylko trzy z nich: na wiolonczelę i fortepian, na flet, altówkę i harfę oraz na skrzypce i fortepian. Razem z Etiudami na fortepian, sonaty te są jednymi z jego ostatnich wielkich dzieł. W albumie pojawia się również utwór Syrinx na flet solo, pochodzący z 1913 roku oraz Trio G-dur na fortepian, skrzypce i wiolonczelę – pochodzące z bardzo wczesnego okresu kariery kompozytora, bowiem napisane we Włoszech w 1880 roku, kiedy 18-letni wówczas Debussy był zatrudniony u Nadezhdy von Meck (protektorki Czajkowskiego). Co ciekawe, utwór ten nie został wydany aż do 1986 roku.

Dojrzały Debussy, głęboko przejęty rozgrywającym się na jego oczach wojennym dramatem, a także poważnie chory, był wielkim patriotą i z politycznego punktu widzenia robił wszystko, aby położyć nacisk na muzyczne dziedzictwo Francji. Podobnie jak wielu innych francuskich kompozytorów w drugiej połowie XIX wieku był zafascynowany Wagnerem – jego operę Pélléas i Mélisande, która miała premierę w 1902 roku, łączy duże podobieństwo z wagnerowską Tristan und Isolde. Ale ostatecznie w późniejszych sonatach chciał raczej przywołać pamięć o wielkich mistrzach baroku -  Couperin i Rameau. Utworami takimi jak Préludes na fortepian (pisany między 1909 a 1913 rokiem) czy przełomowy balet Jeux (1912-13) otworzył nowe horyzonty w historii muzyki, ale chciał też na nowo nawiązać do klasycznej formy. I jeśli nawet sugerowałoby to pewną surowość, to nie brak tu charakterystycznego francuskiego uroku i zmysłowości - warto też pamiętać, że Debussy pierwotnie zatytułował sonatę na wiolonczelę : Pierrot fâché avec la lune (“Pierrot zły na księżyc”).