Damy, dziewuchy, dziewczyny. Historia w spódnicy. Kolorowe wydanie (okładka  twarda, wyd. 11.2020)

Książka interesująca. Fajnie napisana , dużo przydatnych i ciekawych informacji, które nie są podawane np w szkołach..

Bardzo fajnie i zabawnie przedstawiona historia znanych kobiet. Nawet bardzo interesuje 6 latka.

Super książka. Moja 10-latka ją uwielbia. I ja też.

Bardzo ciekawa książka

Interesująca lektura

Polecam

Super

Przez opowieść „Damy, dziewuchy, dziewczyny. Historia w spódnicy” przeprowadzi nas Anna Henryka Pustowójtówna. Jej historia, podobnie jak wiele innych, wspomnianych w tej książce, została nieco przez nas zapomniana. A szkoda, bo o tak niezwykłych kobietach powinno mówić się głośno! Kim była Heńka Pustowójtówna? Śmiało można powiedzieć, że była to dziewczyna, która spędzała sen z powiek nie tylko swoim rodzicom, ale także… zaborcom! Nie dość, że zupełnie nie przejmowała się ona tym, co wypada, a co nie wypada, to jeszcze każdą wolną chwilę spędzała na spiskowaniu przeciwko władzy. Nawet aresztowanie nie ostudziło jej entuzjazmu. Mało tego, gdy wybuchło powstanie styczniowe Heńka nie zamierzała siedzieć z założonymi rękami. Nie tylko pomagała w szpitalu polowym, ale także czynnie uczestniczyła w walkach. Podziw dla jej odwagi i patriotycznej postawy był tak wielki, że mówiono o niej nawet w Czechach. Nic więc dziwnego, że autorka wybrała tak niezwykłą postać na narratorkę swojej książki. Heńka Pustowójtówna zabierze nas w wiele różnych miejsc, oddalonych od siebie nie tylko na mapie, ale także w czasie! Zajrzymy między innymi na nieco mroczny, skandynawski dwór, gdzie poznamy losy siostry Bolesława Chrobrego. Też byliście zaskoczeni faktem, że pierwszy król Polski miał siostrę? Co ciekawe, w Polsce niewiele się mówi o Świętosławie, za to w krajach skandynawskich jest ona dość znana. Pisano o niej nawet w islandzkich sagach! Jej okrutny charakter, mściwe usposobienie i skłonność do intryg idealnie wpisywały się w klimat skandynawskich opowieści. Zamek Świętosławy w Skandynawii nie jest jednak jedynym niezwykłym miejscem, do którego zabierze nas narratorka. O kim jeszcze przeczytacie w książce „Damy, dziewuchy, dziewczyny. Historia w spódnicy”? Poznacie najsłynniejszą polską kobietę szpiega, która była inspiracją dla autora powieści o samym Jamesie Bondzie. Przeczytacie również o polskich architektkach, które przyczyniły się do odbudowy powojennej Warszawy. Wiecie możne, która z nich tak zaimponowała Pablo Picasso, że malarz na jednej ze ścian zaprojektowanego przez nią budynku namalował Warszawską Syrenkę? Każda z opowieści Anny Dziewit-Meller jest starannie przygotowana i pełna ciekawostek. Dowiecie się co w swojej kolekcji miała Izabela Czartoryska i poznacie historię zamiłowania Wandy Rutkiewicz do wspinaczek wysokogórskich. Zajrzycie do życiorysów poetek, malarek, a nawet pewnej projektantki, na talencie której poznał się cały świat! Co ważne, po każdym rozdziale czeka na Was krótki słowniczek, który pomoże Wam oswoić trudniejsze pojęcia czy przybliżyć kontekst historyczny. Taka konstrukcja książki sprawia, że nie musicie perfekcyjnie znać historii, by świetnie odnaleźć się w opowieści. Muszę przyznać, że książka „Damy, dziewuchy, dziewczyny. Historia w spódnicy” bardzo przypadła mi do gustu. Ciekawie dobrane postacie, opowieści pełne zaskakujących informacji oraz absolutnie fenomenalna narracja sprawiają, że książkę czyta się z ogromną przyjemnością. Autorka wykazała się dużą odwagą, decydując się na unowocześnienie języka, którym wypowiada się Heńka Pustowójtówna. W opowieści znajdziecie kilka młodzieżowych wtrąceń i uproszczeń językowych, ale wydaje mi się, że ten zabieg skutecznie przyciągnie uwagę młodych czytelników. Dzięki tak prowadzonej narracji postać Heńki wydaje się być swojska, niczym koleżanka z ławki. Świetny pomysł! A już na samym końcu mam dla Was kilka słów o ilustracjach. Drugie wydanie różni się od poprzedniego właśnie obrazkami. Czarno-białe prace Joanny Rusinek zostały zastąpione kolorowymi wersjami i muszę przyznać, że książka zdecydowanie na tym zyskała! Portrety wykonane przez graficzkę są bardzo ciekawe. Podobieństwo widać na pierwszy rzut oka, a jednak Joanna Rusinek dodała każdej postaci szczyptę wigoru, dzięki czemu każda z nich ma w sobie to „coś”! Gorąco polecam „Damy, dziewuchy, dziewczyny. Historia w spódnicy” czytelnikom od 7. roku życia. Gwarantuję, że będzie to udana i zaskakująca podróż po historii wybitnych Polek, o których nie zawsze pamiętamy tak, jak na to zasługują! Czytelnicze Podwórko

Kilka dni temu premierę miało kolorowe wydanie książki „Damy, dziewuchy, dziewczyny. Historia w spódnicy” Anny Dziewit-Meller, wydane nakładem wydawnictwa Znak emotikon. Książeczka skierowana do młodszych czytelników (ale starsi też mogą przeczytać), wg. słów autorki skierowana do dzieci w wieku 8-10 lat przybliża nam postaci Polek. Część z nich dobrze znamy z lekcji historii, część z nich nie tak bardzo. Książeczka napisana jest w pierwszej osobie, narratorką opowiadającą o koleżankach jest Anna Henryka Pustowójtówna, zwana Heńką. Heńka walczyła w Powstaniu Styczniowym, a po jego upadku musiała jak wielu powstańców emigrować za granicę. Heńka zabiera nas w podróż w czasie i przestrzeni, aby odwiedzić Polki, które zapisały się w historii Polski a niektóre również świata. Spotykamy tutaj: znaną z islandzkich sag Świętosławę, córkę Mieszka I, rozgrywającą swoją politykę i nieuginającą się przed życzeniami mężczyzn. Jadwigę Andegaweńską, króla polski, znaną dobrodziejkę Akademii Krakowskiej. Elżbietę Drużbacką, rymopisarkę, bardzo popularną w swoich czasach, słynącą z „ostrego pióra” i pisarkę Marię Komornicką, która „zrzuciła suknie” chodziła w męskim ubiorze i publikowała jako Piotr Odmieniec Włast (a nawet wymagała zwracania się do siebie w męskiej formie). Magdalenę Bendzisławską pierwszą kobietę, której został nadany przywilej pracy jako lekarz żupny w Wieliczce, w 1697r. Izabelę Czartoryską wielką mecenaskę sztuki, dzięki której możemy cieszyć oko m.in. obrazem Leonarda da Vinici „Dama z łasiczką” (czy jak kto woli gronostajem). Marię Skłodowską-Curie, dwukrotną laureatkę nagrody Nobla, w dwóch różnych dziedzinach nauki. Narcyzę Żmichowską i inne entuzjastki, które niosły kaganek oświaty do najuboższych warstw społecznych. Zofię Stryjeńską malarkę, której najpłodniejszy okres przypadł na międzywojnie (jej zawdzięczamy m.in. wspaniałe polichromie na warszawskim Rynku Starego Miasta). Krystynę Krahelską, której twarz została uwieczniona na zawsze, gdyż to jej twarz otrzymała warszawska Syrenka. Profesor Simona Kossak, ekscentryczna popularyzatorka wiedzy przyrodniczej. Żeński odpowiednik Jamesa Bonda, czyli Krystynę Skarbek. Dwie z niezliczonej rzeszy ryzykujących życie za pomoc Żydom w czasie II WŚ, czyli Irenę Sendlerową i Stefanię Wilczyńską. Panie, dzięki którym odbudowywana Warszawa uzyskała ciekawe budynki, czyli architektki m.in. Halina Skibniewska, Barbara Brukalska czy Helena Syrkusowa. Kreatorkę mody Barbarę Hulanicki, u której ubierał się Londyn lat 60tych i 70tych. I w końcu legendę himalaizmu Wandę Rutkiewicz, zdobywczynię Mont Everestu, jako trzecia kobieta na świecie i pierwsza osoba z Polski. Wybór bohaterek jest bardzo nieoczywisty, choć mają jeden wspólny mianownik – są niezależne, uparcie dążą do swoich celów, odrzucają konwenanse i przynależne kobiecie miejsce w strukturze społecznej. Niestety, ze względu, iż rozdziały są krótkie, każda z biografii jest dość pobieżna. Być może zamysłem autorki było tylko zarzucić przynętę i chętni doczytają sobie więcej (lub dopytają rodziców), ja jednak czuję pewien niedostyt. Na uwagę zasługuje też język, jakim posługuje się Heńka. Używa języka zrozumiałego dla współczesnych dzieci, choć czasami używa też bardzo „dorosłych” słów, niekoniecznie zrozumiałych dla wspomnianej grupy docelowej, czyli 8-10-latków. Tutaj z pomocą przychodzą „przypisy” po każdym rozdziale, wyjaśniające trudne zwroty, jakie pojawiają się w tekście (oczywiście w sposób przystępny dla młodszych czytelników). Taki miks słownictwa czasami mi „zgrzytał” i obawiam się, że młodsi czytelnicy mogą mieć z tym problem. Dużym plusem książeczki są także wspaniałe kolorowe ilustracje Joanny Rusinek. Podsumowując: „Damy, dziewuchy, dziewczyny. Historia w spódnicy” Anny Dziewit-Meller, są świetnym prezentem na zbliżające się święta dla młodszych dziewczynek, zwłaszcza takich interesujących się historią. Nastolatki będą miały problem z tą pozycją, ze względu na jak już wspomniałam dość ogólnikowe biografie, które raczej są ciekawostkami historycznymi, a nie prawdziwymi biografiami.

Czy jesteście zdania, że z dziećmi powinno się dyskutować na argumenty, czy jednak z góry narzucać im swoje zdanie, bo jednak jako rodzice mamy większe doświadczenie i najlepiej wiemy, co jest dla nich dobre?. Moim zdaniem, choć nie jest to zawsze proste i łatwe zadanie, to warto zadać sobie trud i wchodzić w polemikę z małą istotką, która często bywa wręcz nieznośnie uparta. A jak wychowywano dzieciaki na przestrzeni wieków możecie przekonać się czytając razem z dzieckiem książkę Anny Dziewit – Meller „Damy, Dziewuchy, Dziewczyny. Historia w spódnicy”. Autorka w niezwykle ciekawy i humorystyczny sposób przedstawiła biografie kilkunastu kobiet, które miały wpływ na otaczające je środowisko i zapisały się w naszej, a czasami nawet światowej, historii. „Damy, Dziewuchy, Dziewczyny” to biografie nietuzinkowych kobiet, które wiedziały czego chcą i miały w sobie siłę i determinację, aby swój cel osiągnąć. I nawiązując do mojego wcześniejszego pytania, to książka, która pokazuje między innymi, że wskazując dzieciom różne alternatywy i zachęcając je, zamiast zmuszać, możemy spowodować, że w naszym dziecku zaszczepimy pasję, która w przyszłości może być sensem jego życia. Gdyby tata Wandy Rutkiewicz nie rozbudziła w niej miłości do sportu to czy jako pierwsza Polka i Europejka stanęła by na szczycie najwyższej góry świata? Ale dość o rodzicach bo przecież Anna Dziewit – Meller napisała książkę dla dzieci. Na samym początku poznajemy Heńkę, czyli Annę Henrykę Pustowojtównę, która wcielając się w rolę przewodniczki po historii przedstawia kobiety, które odegrały w niej znaczącą rolę. Heńka, jak sama mówi, lubi działać wg planu i również powierzoną rolę narratorki wykonuje zgodnie z przygotowanym wcześniej projektem. A jaki pomysł ma tym razem posłuchajcie sami. ”Ten plan to pokazać ci moje koleżanki. Żebyście się poznali – i może polubili. Zabieram Cię dziś w podróż po historii. Już się umówiłam z koleżankami, wiedzą, że je odwiedzimy, szykują stroje, plotą warkocze, parzą herbatę, pucują zbroje i siodłają koniki.” Pierwszą biografię jaką poznajemy jest oczywiście życiorys naszej narratorki bo, nie ma co ukrywać, niewiele mówi się w podręcznikach historii o Henryce Pustowojtównie, dziewczynie, która z bronią w ręku brała udział w powstaniu styczniowym. Po autoprezentacji, Heńka opowiada o swoich koleżankach: córce Mieszka I, Świętosławie, średniowiecznej okrutnicy, kobiecie królu Jadwidze Andegaweńskiej, poetce Elżbiecie Dróżbackiej, chirurgu w spódnicy Magdalenie Bendzisławskiej, matce polskiego muzealnictwa Izabeli Czartoryskiej, wielkiej Marii Cure – Skłodowskiej, nauczycielce i feministce Narcyzie Żmichowskiej, malarce Zofii Stryjeńskiej, poetce w męskim stroju Marii Komornickiej, twarzy warszawskiej syrenki Krystynie Krahelskiej, przyrodniczce Simonie Kossak, Bondzie w spódnicy Krystynie Skarbek, bohaterskich Stefani Wilczyńskiej i Irenie Sendlerowej, fascynatce mody Barbarze Hulanicki czy wspomnianej już wcześniej Wandzie Rutkiewicz. „Historię w spódnicy” dzieci poznają chronologicznie, zaczynając od wieków średnich a kończąc na czasach nam współczesnych. Odkrywając poszczególne kobiece losy autorka przedstawia również tło historyczne, a także wyjaśnia niektóre pojęcia pojawiające się w tekście jak np. co należy rozumieć pod zwrotem „czasy saskie”, co to jest lamus, bohema, guwernantka, czy feministka. Życiorys każdej kobiety przedstawiony jest na maksymalnie 2 – 3 stronach i przypomina bardziej, krótką historię związaną z życiem bohaterki, niż naszpikowaną datami i faktami biografię. Dzięki temu zabiegowi młody czytelnik może poznać bliżej bohaterki książki nie będąc jednocześnie przytłoczonym suchymi i, bywa, że nudnymi faktami. Język jakim posługuje się autorka jest adekwatny do wieku czytelnika (6+) dzięki czemu lektura „Historii w spódnicy” staje się dla dziecka niezwykłą przygodą. Razem z moją córka, Cecylką, polecamy Wam „Damy, Dziewuchy, Dziewczyny. Historia w spódnicy”.