Czarodziej (okładka  miękka)

Przeczytałem bo lubię Tomasza Manna. Moja wrażenia są jak najbardziej pozytywne. Trudno mi powiedzieć na ile literacka fikcja odzwierciedla rzeczywistość bo to przecież nie biografia tylko powieść. Nie to jest w tym przypadku istotne. Tym, którzy go nie znanają przybliży postać sławnego noblisty. Z kolei dla jego czytelników ciekawie będzie skonstatować np. kulisy powstawania jego najważniejszych dzieł. Na pewno jest to pozycja godna polecenia.

Wspaniałą książka, napisana prostym językiem. Opowieść o wybitnym pisarzu i bardzo przeciętnym człowieku. Burzliwe czasy, ekscentryczna rodzina ,dopełniają treść powieści.

Wspaniałą książka, napisana prostym językiem. Opowieść o wybitnym pisarzu i bardzo przeciętnym człowieku. Burzliwe czasy, ekscentryczna rodzina ,dopełniają treść powieści.

To jest dopiero cudowna książka o o Panu Mannie

Ożywianie mistrzów Tomasz Mannn nie jest pierwszym pisarzem, którego ożywił w powieści Toibin. Pierwszy był Henry James, bohater „Mistrza”. Drugim, Tomasz Mann, laureat nagrody Nobla w dziedzinie literatury z 1929 roku przedstawiony w „Czarodzieju”. Zanim Toibin zabrał się do pracy nad powieścią, w której wykorzystał życie i twórczość Tomasza Manna, starannie przestudiował dostępne źródła (dzienniki, listy, powieści i biografie), by jak najlepiej poznać tego twórcę. Na podstawie tej wiedzy „odtworzył” postać pisarza i ożywił go w powieści. Na ile jest on podobny do prawdziwego autora Czarodziejskiej Góry? Po wielkim pisarzu, nobliście, spodziewamy się wielkości, że to człowiek wyrastający ponad swoje czasy, myśliciel, intelektualista. W powieści Toibina spotykamy zwykłego człowieka. Uzdolnionego, mądrego i bardzo pracowitego, ale zwykłego. Czasami nawet dość nieporadnego, bo zastygłego w pytaniu co robić? Decyzje podejmował ojciec, potem matka podparta opiekunami młodego Tomasza, jego brat a potem żona i córka. On na nich polegał i to oni organizowali mu życie. Ci ostatni pilnowali też spokoju pisarza gdy tworzył, gdy odgradzał się od świata. Toibin nie rozpisuje się w „Czarodzieju” szczegółowo o całym życiu Manna. Wybrał z niego wydarzenia, które mocno wpłynęły na pisarza. Takim wydarzeniem była śmierć jego ojca, przeprowadzka do Monachium, wyjazd z bratem do Włoch, ożenek z Katią, I wojna światowa, nagroda Nobla, druga wojna, emigracja. Autor próbuje również fabularyzując życie Manna, odtworzyć proces twórczy pisarza, ale czy wyglądał on tak jak opisuje go Toibin? Być może. Zaskakujące jest to, że to poszczególni członkowie rodziny Mannów są ciekawsi, silniejsi, mają określone poglądy i odwagę ich demonstrowania, jakąś siłę wewnętrzną i malowniczość a nawet szaleństwo, podczas gdy Tomasz Mann siedzi zamknięty w gabinecie i tworzy te swoje eleganckie i okrągłe zdania. Szkoda, że postaci te nie zostały pogłębione, ale z drugiej strony to powieść o Mannie z rodziną w tle a nie odwrotnie. Po otrzymaniu nagrody Nobla autor stał się celem ataków nazistów, bo reprezentował kulturę mieszczańską, kosmopolityczną, zrównoważoną i łagodną a na zniszczeniu jej zależało im najbardziej. Ton prozy Manna postrzegany był jako refleksyjny, podniosły i elegancki. Był przeciwieństwem tego, którym posługiwali się oni, naziści. (s.166). Mann był zaskoczony rosnącym poparciem do nazistów on popierał socjaldemokratów, partię racjonalną i postępową. Budującym jest fakt, że noblista nie popierał tej populistycznej i niebezpiecznej polityki państwa. Książka Toibina jest nie tylko portretem Manna, ale epoki w której żył i pracował. Napisana jest tak, że nie sprawia trudności w czytaniu. Wywody polityczne, filozoficzne, opowieści o sztuce, w tym muzyce i architekturze, są czytelne dla zwykłego czytelnika chociaż mogą być nieco nużące. Mam ambiwalentny stosunek do ożywiania mistrzów, by osadzić ich w pierwszoplanowej roli, w książce biograficznej co dziwne nie jest, za to wypowiadanie się w pierwszej osobie jako rzeczony twórca, już tak. Z jednej strony uważam, że to dobry pomysł, bo ułatwia poznanie postaci często skomplikowanych a z drugiej czy poznajemy bohatera książki ? Nie, raczej wyobrażenie o nim autora. Cokolwiek pisarz, by napisał i jak dokładnie nie poznał osoby, o której pisze, jest to jednak w jakimś stopniu fikcja literacka. Książkę polecam i dziękuję za nią Domowi Wydawniczemu Rebis.

Cudowna książka. Pochłonęłam ją w dwa wieczory z komórką w ręku, bo co chwilę coś mnie w niej zainteresowało, co musiałam sprawdzić w necie. chyba nadszedł czas na ponowną lekturę "Czarodziejskiej góry".