Coraz koszmarniejsza dwójka (okładka  miękka, wyd. 06.2016)

Hej Dowcipnisie, Żartownisie, Mistrzowie Kawału ! Jeśli uwielbiacie komuś robić psikusy, jeśli chcecie się w tej sztuce podciągnąć, lub po prostu poczytać o dwóch takich co też to lubią - musicie sięgnąć po "Coraz koszmarniejszą dwójkę" Jory John ,Mac Barnett. Zabawa gwarantowana.

Miles Murphy i Niles Sparks są członkami tajnego klubu, który nosi nazwę Koszmarna Dwójka. Klub ten wymaga od swych (dwóch) członków złożenia przysięgi, dbania o dobry wizerunek Kawalarzy. Każdy dowcip jest starannie przygotowywany w Laboratorium Kawałów. Największe przedstawienia odbywają się najczęściej na terenie Akademii Wszechnauk w Dolinie Ospałej. I zazwyczaj wszystko wychodzi im doskonale. Są bardzo sprytni i przebiegli. Ale do czasu... Jeden z dowcipów Koszmarnej Dwójki doprowadza do zmiany na stanowisku Dyrektora. Od tego momentu zaczynają się rządy twardej ręki Seniora Barkina. Jego główną zasadą jest "żadnych kawałów w szkole". Sytuacja staje się nie do zniesienia. Obrońcy "psot, kpin i figli" muszą działać...ale czy uda im się przywrócić dawny porządek?

Książka jest drugą częścią historii o Miles'ie i Niles'ie, których czytelnicy mogli poznać w powieści "Koszmarna Dwójka". Ja akurat spotkałam się z nimi po raz pierwszy, ale nie sądzę, żeby ostatni. Historia jest przezabawna. Nie sposób nie śmiać się w głos czytając o pomysłach tych dwóch kombinatorów. Rozbawiają nie tylko ich oryginalne psoty, ale także przerysowana rzeczywistość. Od XIX wieku w szkole rządzi rodzina Barkinów. Ujmujące jest to, jak nowy Dyrektor wymienia tabliczkę z napisem "Dyrektor Barkin", na tabliczkę z napisem "Dyrektor Barkin". Prześmiewanie tradycji robienia szkolnych zdjęć, pokazywanie ich sztuczności, to tylko jeden z wielu przykładów ironicznego podejścia do rzeczywistości.
Uroku dodają rysunki Kevina Cornella. Choć czytelnik wiele wyobraża sobie sam , to jednak delikatna sugestia ze strony rysownika wywołuje nie jedną salwę śmiechu. Wspomniana już sesja zdjęciowa rozbawiła mnie do łez.
Powieść oczywiście przeznaczona jest dla młodych czytelników, ale jak widać powyżej, daje także radość i tym trochę starszym. Jeśli Wasze pociechy z oporem podchodzą do słowa pisanego, to ta pozycja jest dobrą sposobem na zmianę tego podejścia. Wystarczą pierwsze strony, by dać się porwać dobrej opowieści i dużej dawce humoru!

Polecam!!!

Więcej recenzji na fifraku.blogspot.com Zapraszam !

Długo czekałam aż wydawnictwo wyda drugą część o przygodach Milesa i Nilesa. Głownie dlatego, że bardzo podobała mi się pierwsza książka o tych chłopakach. Byłam też bardzo ciekawa cóż tym razem ich spotka i jakie będą ich następne pomysły. Poza tym sama treść obu książek bardzo przypomina mi "Koszmarnego Karolka" czy "Mikołajka" czyli historie, które ogromnie podobały mi się kiedy byłam kilka lat młodsza.

Czy ja muszę wspominać że sama fabuła bardzo mi się podobała? Była lekka i przyjemna a dodatkowo bardzo łatwa do przyswojenia. Myślę że dużo młodsi czytelnicy są w stanie czerpać pełnię rozrywki z historii Milesa i Nilesa. Ja będąc już nieco starsza, bardzo dobrze bawiłam się czytając "Coraz koszmarniejszą dwójkę". Było to dla mnie idealnym sposobem na rozluźnienie się po czytaniu fantastyki oraz miłe spędzenie czasu.

Autorzy dobrze kontynuowali historię którą przedstawili w pierwszej części. Była ona nie tylko równie lekka i przyjemna ale i zabawna. Ważne było to, iż schematy się nie powtarzały i bohaterowie cały czas potrafili zaskoczyć swoimi pomysłami. Wiadomo że całość była dostosowana pod młodszego odbiorcę, ale tak umiejętnie iż jako odrobinę starsza osoba równie świetnie się przy niej bawiłam.

Jak już wspomniałam obie książki przypominają mi 'Koszmarnego Karolka" i "Mikołajka". I wcale nie mam tu na myśli faktu, iż historie są do siebie podobne. Przypominają one siebie samą konwencją. Mamy tu jednego czy dwóch głównych bohaterów, których spotykają przeróżne komiczne sytuacje. Poza tym w obu przypadkach postaci wyciągają wnioski z danych zdarzeń dając tym przykład mniejszym i większym czytelnikom. Nie jest to jednak w zbyt nachalny czy pretensjonalny sposób. Treści są wyważone o odpowiednie.

Podobała mi się tez strona graficzna książki. Wewnątrz umieszczono liczne ilustracje obrazujące zdarzenia z książki. Dopełniały one czasem ową treść i świetnie przedstawiały bohaterów. Widać było iż są zrobione z głową i całkowicie przemyślane.

Chyba jasnym już jest że książka bardzo mi się podobała. Jeśli autorzy napiszą kolejną część i zostanie ona wydana w Polsce, to z wielką chęcią się z nią zapoznam.