Carrie & Lowell (CD)

Sufjan Stevens to osoba, którą definiuje mnogość sprzeczności. Z jednej strony jawi się słuchaczom jako wrażliwy introwertyk, który potrafi dokonać emocjonalnego obnażenia jedynie poprzez muzykę, a z drugiej strony wykazuje równiez niemały aptetyt na zawiłe eksperymenty z pogranicza tanecznej elektroniki. Ta artystyczna dwubiegunowość w dużej mierze decydowała o sukcesie takich płyt jak "Seven Swans", "Illnoise", czy "Age of Adz". Ponieważ nieprzewidywalność to sztandarowy atrybut amerykańskiego muzyka, jego najnowsza płyta jest kolejnym dźwiękowym zaskoczeniem.

"Carrie & Lowell" to ascetyczny, odarty z jakichkolwiek prób flirtowania z innymi gatunkami muzycznymi album, którego surowa forma podkreśla liryczne znaczenie przekazywanych treści. Teksty jedenastu piosenek zawartych w najnowszym dziele Sufjana Stevensa to liryczny Mount Everest, przywodzący na myśl poetyckie dokonania ikonicznych bardów amerykańskiej muzyki, takich jak Leonard Cohen czy Bob Dylan. Minimalistyczna forma wokół której zbudowane są utwory, efektywnie scala wszystkie kompozycje w jeden konsekwentny koncept. Ideą tą jest pragnienie opowiedzenia odbiorcy o trudach dojrzewania i niemożności pogodzenia się z przeszłością, która ciąży nad podmiotem lirycznym niczym niezabliźniona rana.

Autor "Carrie & Lowell" z charakterystyczną dla siebie szczerością, opowiada o swojej skomplikowanej relacji z matką, a także o odczuciach związanych ze śmiercią bliskich osoób. Emocje akompaniowane przez oszczędny podkład muzyczny, wybrzmiewają jeszcze głośniej i dosadniej, ponieważ dzięki minimalistycznej formie, wysuwają się na pierwszy plan. Brak technicznych fajerwerków znakomicie wyraża charakter narratora opowiadającego nam historie ze swojego życia. Jest to osoba, która w prosty i dosadny sposób mierzy się ze swoimi życiowymi dylematami, traktując słuchacza jako uważnego spowiednika. Stylistyczna różnorodność czy żonglerka inspiracjami są składnikami, które nie pasowałyby do tego co zaproponował nam w tym roku Stevens, albowiem nawet najbardziej wyrafinowane postmodernistyczne harce blakną na tle szczerych emocji.

Najnowsza płyta Sufjana Stevensa to poruszająca podróż do intymnego świata artysty. Słuchając jej, serce zaczyna bić szybciej, a ręce trzęsą się jak podczas przeglądania czyjegoś pamiętnika. Monotematyczność muzyczna tego wydawnictwa może być przez niektórych odbierana jako zbyt monotonna, jednak to foniczne ujednolicenie czyni z "Carrie & Lowell" intensywne przeżycie oddziałowujące na słuchacza mocniej, niż trywialna kolekcja przypadkowych przebojów.