C'mon, C'mon (CD)

Jedna z najlepszych płyt Sheryl Crow. Ma tonację jasną, bez nastrojów molowych, jak to bywało na "The Globe Sessions", zabarwiona popem, ale też rockowymi, podobnymi do stylu Rolling Stonesów riffami; jednak to wciąż jej styl, amerykański styl, charakterystyczne brzmienie gitar. Mimo "jasności" tonacji, rozrywkowości płyty pojawia się przy końcu jedna ballada, cenię ją, bo mimo skupienia, które wywołuje u słuchacza stroni od sentymentalizmu i cukierkowości. Są tam wielkie hity, "C'mon, C'mon", "Steve McQueen", "Soak Up the Sun", ale ja najczęściej przesłuchuję mniej "zużyte" w radiofonii, np. "Abilene", "Diamond Road". Słucha się tej płyty bez pomijania utworów, to cecha bardzo dobrych albumów, tu nie ma wyłomów w poziomie, wszędzie jest coś ciekawego, a jak powiedział Bruce Springsteen, największe hity szybko się "zamykają" przed uchem, tak są wyeksplorowane, zatem to mniej oczywiste przeboje zachowują świeżość. Są tu więc wielkie hity, są bardzo przebojowe mniej znane piosenki oraz są utwory wymagające większej wrażliwości, ballada "Weather Channel" i pieśń niepozbawiona patosu "Safe and Sound", gdzie Crow prezentuje rzadko u niej słyszane potęgę i niezwykłość głosu, fachowcy od emisji jak E. Zapendowska wytłumaczyliby, co tu w dziedzinie śpiewu się dzieje.