Boys & Girls (CD)

Boys & Girls, to debiut formacji Alabama Shakes, która okazała się być jednym z największych amerykańskich odkryć zeszłego roku. Nagrany i wyprodukowany przez członków zespołu, jest połączeniem brudnego rocka z południa, bluesa i soulu z punk rockową emergią.

Historia Alabama Shakes rozpoczęła się w klasie filozoficznej średniej szkoły w Athens w Alabamie. Brittany Howard, która kilka lat wcześniej zaczęła grać na gitarze, zapytała Zaca Cockrella czy nie chciałby razem z nią tworzyć muzyki. Wiedziałam, że gra na basie i że nosi koszulki z fajnymi zespołami, o których nikt nie słyszał - mówi Brittany. Zaczęli się spotykać po szkole i siedząc na podłodze u Howard komponowali piosenki. To miało w sobie coś pierwotnego, ale coś w tym było - mówi Cockrell. Coś w stylu Davida Bowie'go, rocka progresywnego, dużo różnych rzeczy. Zaczęliśmy tworzyć własne brzmienie, które jednak od tamtego czasu bardzo ewoluowało. Steve Johnson pracował w jedynym muzycznym sklepie w mieście i Howard wiedziała, że gra na perkusji. Steve jest punkowo-metalowym typem perkusisty - mówi Brittany, która zaakceptowała taki jego wkład w muzykę rodzącej się formacji. Trio szybko weszło do studia w Decatur, by zarejestrować kilka piosenek, nad którymi pracowali. To wczesne demo trafiło z kolei w ręce Heatha Fogga, gitarzysty najlepszego zespołu w naszej szkole - jak mówi Howard. Zaproponował, by trio wystąpiło przed jego zespołem. Zgodzili się, stawiając jednak warunek, że zagra z nimi. Chociaż grupa skupiała się na tworzeniu własnego repertuaru (jak mówi Cockrell: dużo przyjemniej jest tworzyć niż tylko odtwarzać czyjąś muzykę), to jednak wzbogacali także repertuar utworami z repertuaru Jamesa Browna i Otisa Reddinga, a także Led Zeppelin i AC/DC. Musieliśmy znaleźć muzykę, która odpowiadałaby nam wszystkim i którą wiedzielibyśmy jak grać. Początkowo próbowali nagrywać swoją muzykę w uczciwy sposób, przy użyciu kilku mikrofonów i konsolety, ustawionych w domu Howard. W końcu jednak pojechali do studia w Nashville, gdzie zarejestrowali piosenki: You Ain't Alone i I Found You. Przełom nastąpił, gdy pojawili się w sklepie płytowym w Nashville. Jeden gorliwy fan ich muzyki postanowił przedstawić ich twórczość swoim znajomym. Wśród nich był Justin Gage, twórca bloga Aquarium Drunkard. Pewnego dnia zapytał Howard czy może umieścić jedną z piosenek Alabama Shakes. Odesłała mu You Ain't Alone, która została opublikowana pod koniec lipca 2011 roku. Wtedy, z dnia na dzień, rozpętało się piekło. Obudziłam się następnego dnia i zobaczyłam e-maile od firm płytowych, managerów i firm publishingowych - mówi Howard. W pierwszym momencie pomyślałam, że to jakaś pomyłka. Gage wysłał także utwór do Drive-By Truckers, którzy natychmiast zaproponowali grupie rolę supportu podczas swoich koncertów. Pomimo wzrostu zainteresowania i narastającej presji, zespół kontynuował eksplorację nowych rejonów muzycznych. Pierwszy singel, hipnotyczny utwór Hold On, narodziła się podczas scenicznej improwizacji. Zagraliśmy ten riff, Brittany zaczęła do tego śpiewać, a publiczność zaczęła śpiewać razem z nią, tak jakby wcześniej znali ten utwór. W październiku wystąpili podczas CMJ Festival w Nowym Jorku. Jon Pareles na łamach New York Times określił zespół jako „grom, ubrany w jeansy", zaś samą muzykę opisał: „gdy jest wolna, jest pełna bólu, zaś gdy jest szybka jest drapieżna i krzykliwa". NPR uznał ich za jeden z najlepszych zespołów 2011 roku, zaś MTV okrzyknęło Alabama Shakes nadzieją na 2012 rok. Z czasem, gdy zaczęło przybywać ofert koncertowych, muzycy zespołu mogli poświęcić się komponowaniu i nagrywaniu, rezygnując z innych zajęć. Howard mogła zatem zrezygnować z pracy listonosza, zaś Johnson nie musiał już spędzać godzin jako nocny stróż w elektrowni jądrowej. Debiutancki album Boys & Girls, przynosi sześć nagrań z sesji w Nashville oraz kolejnych pięć, zarejestrowanych na przestrzeni kolejnych miesięcy. Od wprawiającej poruszającej kompozycji tytułowej, po cięższe piosenki w stylu Rise To The Sun, album pokazuje  wyczucie rytmu i przestrzeni, czego nauczyli się od swoich idoli, połączone z siłą i emocjami, których wyuczyć się nie da. Wielu ludzi uważa nas za zespół soulowy - mówi Cockrell. Dla mnie jest to duże wyróżnienie, klasyczny rhythm and blues to mój ulubiony rodzaj muzyki, ale każdy ma swoje własne inspiracje. Brittany bliższy jest rock'n'roll, lubi rzeczy będące głośne przez cały czas. Howard dodaje: Nie tworzymy retro soulu, ale rozumiem dlaczego ludzie tak mówią. Czerpiemy z tego inspiracje, ale tak samo wszyscy rozumiemy Black Sabbath. Na płycie zostawiliśmy wiele miejsca na to, co zrobimy w przyszłości.