Bóg w moim domu (okładka  miękka, wyd. 05.2021)

Pięknie się czyta!

Wspaniała książka

Bardzo fajna

Czasem trafia w nasze ręce pozycja wydawnicza, o której aż chce się powiedzieć: mała — wielka książka. I taka właśnie jest najnowsza opowieść, która wyszła spod pióra Katarzyny Olubińskiej. Zupełnie niepozorna a niosąca ze sobą tak wiele emocji, przemyśleń, ciepła, że na pewno zostanie ze mną na zawsze i niejeden raz jeszcze do niej wrócę. „Bóg w moim domu” to piękne i niezwykle wzruszające pożegnanie autorki z mamą. Katarzyna Olubińska opowiada czytelnikom o ukochanej kobiecie swojego życia, przyjaciółce, powierniczce i największej fance w jej zawodowej karierze. Jak sama napisała, pomysł na tę książkę po prostu się pojawił. I choć "przeleżał" w jej głowie niczym ciasto drożdżowe, które musi wyrosnąć, kilka lat, to w końcu przyszedł jego czas. Czuć, że powstała z potrzeby chwili i serca, które pani Kasia otwiera i oddaje czytelnikom na dłoni. Jest w tym coś niezwykle intymnego, prawdziwego i pięknego, że nie sposób nie poczuć się częścią tego domu, o którym pisze autorka. Tutaj nie ma żadnej kreacji. Jest codzienność pandemiczna, która odebrała nam tak wiele, ale jednocześnie nauczyła nas cieszyć się z drobiazgów i doceniać to, co mamy. Bo liczy się tylko dziś. Jutra może nie być. Jutro może zabraknąć tych, którzy przecież powinni być zawsze. Którzy mieli towarzyszyć nam jeszcze przez lata w naszej życiowej drodze. Z którymi nie zdążyliśmy się pożegnać, powiedzieć, jak bardzo ich kochamy... Odeszli... Ta książka to nie tylko bardzo osobiste zwierzenia autorki, ale także swoistego rodzaju pomoc dla tych, którzy kogoś stracili i nie potrafią sobie z tym poradzić. Są pełni żalu, bólu oraz buntu przeciwko Bogu, który odebrał im ukochaną osobę. Autorka nie ukrywa, że też czuła w sobie tego rodzaju bunt. Jednak ukojenia szukała poprzez ucieczkę we wspomnienia i wiarę. Ucieczkę do momentów, kiedy ich dom tętnił życiem, otwierając swoje podwoje dla podróżnych — pielgrzymów, których przyjmowało się w myśl starego powiedzenia: „Gość w dom, Bóg w dom". Pani Kasia, niczym bliska przyjaciółka opowiada o wszystkich swoich wątpliwościach. O żalu, że nie może cofnąć czasu. O tym, jak wiele znaczyła dla niej mama. O prozaicznych rzeczach, jak kubek z Bolesławca, w którym piła kawę, jedynym winie, które jej smakowało, a którego nikt z nią nie chciał pić. O wyjątkowej relacji matka — córka, ale także o cudownej więzi rodziców autorki, którzy prawdziwie byli dwoma połówkami jednego jabłka. Najbardziej wzruszające, dla mnie, są listy. Listy do mamy, które autorka oraz jej bracia napisali po jej śmierci. To była naprawdę bardzo poruszająca i intymna wręcz lektura. Podsumowując: Z tej książki bije niesamowita prawda. Miłość, wiara, ufność oraz wdzięczność za dom, każdy dom, który był i jest ważny w życiu autorki. Jej dom rodzinny ten, w którym mieszka aktualnie z mężem oraz ten, gdzie ma „duchową rodzinę". Przez to, w jaki sposób opisała wszystkie swoje rozważania, sprawia, że staje się nam bliska. Tak, jak wydarzenia z jej życia, bo przecież rzeczywistość pandemiczną dzielimy z nią wszyscy. A niektórzy z nas także ból po stracie najbliższych... To jednocześnie opowieść o tym co zwykłe i niezwykłe zarazem. To książka która, choć wywoła łzy, jest niezwykle kojąca. Jest niczym balsam dla serca i duszy. Snutą tak subtelnie przez autorkę opowieścią pełną nadziei: "na lepsze dni, na znak, na cud, na drgnienie wiosny, na spotkanie po drugiej stronie z tymi, których kochamy". Nadziei, która dodaje nam siły na co dzień. (NIEnaczytana)

Miałam do niej tylko zajrzeć przy śniadaniu... Sama nie wiem kiedy, ale przeczytałam ją całą. To opowieść pani Kasi o jej trzech domach: po pierwsze rodzinnym, pełnym ciepła i miłości, drugim wymarzonym i wytęsknionym, który stworzyła z ukochanym mężem i wreszcie tym, gdzie " ma duchową rodzinę", czyli kościołem Ojców Dominikanów na warszawskim Służewie. To książka, która powstała w bardzo trudnym dla pani Kasi momencie, po nagłej śmierci Ukochanej Mamy. Jednak mimo to pisana była z myślą, by niosła nadzieję, jej Autorce i wszystkim, tym, którzy ją przeczytają. Znajdziemy tu wspomnienia z rodzinnego domu, przywoływanie wspólnie spędzonych chwil, łyk kawy, zapach drożdżówki, uśmiech, spojrzenie pełne miłości i słowa " I żeby się tobie poukładało". Pani Kasia tak pięknie pisze o swojej Mamie, z tęsknotą, czasem nie dowierzając, że jest już po tej drugiej stronie, ale też z ogromną wdzięcznością za dar Jej życia, za miłość, poświęcenie, za to, że zawsze była obok. W tym wszystkim czuć też głęboką wiarę pani Kasi oraz taką siłę, która płynie z osobistej, żarliwej modlitwy. Z tej książki tchnie takim spokojem. Przyznam też, że czytając ją uroniłam niejedną łzę. To wszystko z ogromnego wzruszenia, gdyż przytoczone są tak poruszające serce historie, że nie da się przejść obok nich obojętnie. Znalazłam tu też fragmenty z Biblii, teksty wierszy piosenek i te znalezione gdzieś w Internecie słowa, które znałam już wcześniej, ale teraz odkryłam je na nowo. Nie potrafię opisać tych wszystkich emocji, które towarzyszyły mi podczas tej lektury. Napiszę tylko, że słowa pani Kasi są jak kojący balsam, mają ogromną moc, dodają otuchy. Dziękuję za te łzy wzruszenia, za podzielenie się wspomnieniami, za świadectwo wiary. To wszystko napełnią nadzieją i pozwala uwierzyć w to, że w końcu, każdy może ujrzeć te wyczekiwane promienie słońca, zapowiedź lepszych dni. Myślę, że każdy kto czuje, że jest na jakimś życiowym zakręcie, błądzi w poszukiwaniu światła, pragnie ukojenia, powinien sięgnąć po książkę pani Kasi. Polecam z całego serca!

Niezwykłe świadectwo wiary, ale też piękna i wzruszająca opowieść o życiu, codzienności, potrzebie bliskości, echach pandemii...Jak bardzo się zmieniliśmy? Autorka oprowadza nas po swoim domu i tka historię z barw w kolorze zwątpienia, smutku, miłości i nadziei. Dla mnie ta paleta barw oraz słowa przynoszą duże ukojenie. Tak bardzo teraz potrzebne. Bóg w moim domu to także wyjątkowe pożegnanie z ukochaną osobą, intymne przeżywanie straty. Autorka jednak krzepi wizją nadchodzącej "wiosny".

Propaganda wyznawców mitologii chrześcijańskiej