Blue Period. Tom 2 (okładka  miękka, wyd. 11.2021)

Blue Period #2 ᘛ Q: Jakimi przyborami artystycznymi najbardziej lubicie malować? Kredkami, pastelami, a może farbami? Ja osobiście jestem miłośniczką akwareli. Dodatkowo od niedawna chcąc nieco urozmaicić swoje projekty zaczęłam rysować szczegóły cienkim cienkopisem – efekt bardzo mi się podoba. Licealista trzeciej klasy, Yaguchi Yatora w dalszym ciągu chce dostać się na Akademię Sztuk Pięknych. Za namową koleżanki z kółka plastycznego postanawia chodzić na kursy wieczorowe z malarstwa olejnego. Pozna tam nie tylko nowe osoby, ale również przygotuje się lepiej do zaliczenia egzaminów wstępnych. „Wolę umrzeć, niż dostosować się do tego, co społeczność uznaje za słuszne”. - Tsubasa Yamaguchi Dziś chciałabym poświęcić szczególną uwagę bliskiemu przyjacielowi głównego bohatera. Czasem same słowa bardziej ranią niż czyny… Problemy z jakimi zmaga się Ryuji Ayukawa zdecydowanie nie należą do takich, które powinniśmy lekceważyć. Z pozoru wygląda i zachowuje się jak dziewczyna, ale w rzeczywistości jest chłopakiem lubiącym chodzić w kobiecych ubraniach. Wspólna scena w parku z udziałem niego oraz Yatory przeszła moje najśmielsze oczekiwania. Cały czas widzę przed oczami ilustracje cierpiącego Ryujigo. Ukrywa swój ból stwierdzając, że wszystko jest w porządku – niestety oszukuje samego siebie. Chciałam w tamtym momencie przytulić go z całej siły i powiedzieć: „Będzie dobrze”. Próbuje zrozumieć czemu dookoła jest tyle nienawiści. Chce żyć normalnie oraz doświadczyć miłości ze strony kogoś, kto go zaakceptuję. Stara się za wszelką cenę odnaleźć siebie wśród nietolerancyjnej społeczności. To był poruszający rozdział - jego życie staje pod wielkim znakiem zapytania. Z kolei Yatora jest pewny swoich wyborów. Wie co ma osiągnąć i mocno przykłada się do rysowania. Małymi krokami realizuje postanowione wcześniej marzenie. Na kursach poznamy entuzjastyczną prowadzącą, miłośnika długich warkoczy, dziewczynę przypominającą pandę oraz ignoranta uznającego Yatore za zbyt dobrego rywala. Pani Oba to świetna instruktorka. Podczas wieczornych kursów udziela indywidualnych wskazówek swoim uczniom. Zachęca młodego artystę do odnalezienia czegoś co najbardziej lubi w sztuce. Chłopak podąża za jej radami, ale czy to wystarczy? Nie podobało mi się chotyczne przeskakiwanie z jednej sceny do drugiej. To było zbyt szybkie – gubiłam się, a sam rozdział urywał się w najmniej spodzianym momencie. Był też pewien problem z obrazami, które w debiucie autorki miały znaczącą rolę, a tutaj zostały jakoś zepchnięte na dalszy plan i totalnie nie przypadły mi do gustu. Dzieło Mori miało coś w sobie wspaniałego - zapierało wdech w piersiach, a w drugim tomie tego nie czułam. Trudno mi zrozumieć również zachowanie mamy Yatory. Najpierw jest zdziwiona wyborem uczelni i chce szczerze o tym porozmawiać. Chłopak spokojnie wyjaśnia, że poprzez sztukę może wyrazić siebie. Przekonuję ją, ale choć wspiera syna to nagle płacze i uważa, że mógłby wybrać lepszy kierunek. Ta część nie była idealna, ale nadal twierdzę, że zasługuje na większy rozgłos.

BYĆ ARTYSTĄ W świecie zachodnich czy europejskich komiksów niewiele jest publikacji dla miłośników samego rysowania czy malowania. Ale świat mangi jest inny i o wiele bogatszy – nie tylko na tym polu, ale i polu wszelkich możliwych gatunków. A niniejszy tytuł to znakomita propozycja dla wszystkich tych, którzy cenią sobie tworzenie na polu graficznym. Yaguchi Yatora dalej próbuje swoich sił w próbach dostania się na Akademię Sztuk Pięknych. Talentu i upartość to jedno, ale przecież chętnych na jedno miejsce jest wielu, a on wcale nie jest najlepszy z nich. Czy jego starania wystarczą? Kto czyta mangi, wie że nie brak tutaj opowieści o rysowaniu. Wystarczy, że wspomnę „Bakumana”, „Psy na mangę” czy najnowszą z tego typu pozycji, „Mistrza romansu Nozakiego”, który chociaż jest komedią i skupiam bardziej na bohaterach, potrafi pokazać wiele ciekawych rzeczy w temacie tworzenia. Ba, swojego czasu mogliśmy nawet czytać legendarną serię poradników dla miłośników rysowania, „Jak powstaje manga”. „Blue Period” jednocześnie doskonale wpasowuje się w ten schemat, jak i jest opowieścią nieco inną. Co to oznacza? Zacznę do tej inności. Jeśli miałbym porównać do innej serii tę mangę, powiedziałbym że bliżej jej do jednego z tomów „Tytusa, Romka i A’Tomka”, niż choćby „Bakumana”. Dlaczego? bo nie znajdziecie tu akcji jako takiej, a bardziej pretekst do nauki poprzez zabawę. Tak, to co czeka na Was na stronach „Blue Period” najbliższe jest poradnikowi. I to nie tylko traktującego o rysowaniu – bo momentami mamy tutaj też swoisty przewodnik po uniwersytetach i szkołach związanych ze sztuką. Opowieść skupia się na prezentacji technik i ciekawostek. Nie jest to stricte poradnik rysowania, ale ma w sobie dużo z niego. I to bardzo. Ale pewna treść też tutaj jest. To rzecz dla starszych odbiorców, a zatem nastawiona nie na akcję, a życiowe tematy, dzięki czemu fabuła toczy się powoli, ale nie nudzi. Pozwala za to poczuć się, jak student akademii sztuk pięknych, odkrywać twórcze życie i ciekawostki. Jeśli zaś chodzi o stronę graficzną serii – a w przypadku opowieści, która traktuje o sztuce jest to bardzo ważne – to nie zawodzi. Może same postacie mają dość osobliwy design (największym zaskoczeniem pierwszego tomu, teraz mogę to zdradzić, było to jakiej płci okazała się jedna postać), ale jako całość, przetykana pracami innych osób, by ukazać różnorodność dzieł bohaterów (a przy okazji talent autorów owych prac) wypada bardzo mile dla oka. Kogo ciekawi temat, chce dowiedzieć czegoś o rysowaniu – dla mnie wiedza tu ukazana jest czymś oczywistym, ale ja rysunkiem interesowałem się od najmłodszych lat i nie wątpię, że inni znajdą tu wiele ciekawostek – czy życiu studentów akademii sztuk pięknych, niech bierze w ciemno. Mi dzięki tej pozycji przypomniały się dawne lata i pasja, z jaką rysowałem wtedy. I wierzę, że kogoś „Blue Period” może zachęcić do spróbowania swoich sił w tworzeniu.

POPKULTUROWY KOCIOŁEK: Świat sztuki chwycił nastolatka Yaguchi Yatoro w swoje ręce i nie ma zamiaru go puścić. Bohater został na tyle zafascynowany malarstwem, że zamierza mu poświęcić całą swoją przyszłość. W tomie drugim obserwujemy więc jego determinację do zdania egzaminu na wybrane studia. Zanim jednak to nastąpi, czeka go jeszcze długa i wyboista droga. Jej początkiem jest przekonanie rodziców do swojego „życiowego planu”, którym niespecjalnie podoba się decyzja syna. Musi on również poprawić swoją technikę i uzupełnić wszelkie braki w wiedzy. Pomocna w tym będzie szkoła przygotowawcza, gdzie w towarzystwie innych pasjonatów sztuki, konsekwentnie będzie on przezwyciężał swoje kolejne ograniczenia. Twórca dużo uwagi w tomiku poświęca na ukazanie wewnętrznych rozterek nastolatka. Miesza on tutaj obawy i niepewność Yatoro o przyszłość i jego niesprecyzowane jeszcze postrzeganie sztuki. Oba wątki są dobrze i ciekawie poprowadzone. Zapewniają one czytelnikowi zarówno solidną dawkę emocji, jak i mocno zachęcają go do dalszego śledzenia opowieści. Odpowiednio zaprezentowano tutaj również środowisko, w którym bohater stopniowo będzie ewoluował. Chodzi o szkołę przygotowawczą, w której konfrontuje on swoje poglądy i możliwości z innymi ludźmi. Postaciami, które różnią się od siebie charakterem, sposobem postrzegania sztuki, stylem artystycznym, własnymi problemami. Jednocześnie wszystkich ich łączy ta sama pasja i chęć realizacji własnych marzeń.

Blue Period to manga o sztuce i świat artystów jest tutaj ważnym elementem. Pierwsze trzy tomy serii to także bardziej uniwersalna opowieść o dorastaniu i szukaniu siebie i swoich pasji. Yaguchi zaczyna jako ktoś trochę sztuczny i osoba, która robi rzeczy, bo tak wypada. Dopiero kontakt z poruszającym obrazem zmienia rzeczywistość nastolatka i pobudza go do życia. Nie jest to jednak infantylna historia i bohater musi borykać się z trudnymi decyzjami, które mają wpływ na jego przyszłość. Chłopak musi na przykład przekonać swoją mamę, która miał nadzieję na bardziej karierotwórczy kierunek niż malarstwo. Bohater musi także uporać się z kwestiami finansowymi. Wszystko to czyni Blue Period bardzo prawdziwą opowieścią, która jest niezwykle życiowa