Bądarzewska: Zapomniany dźwięk (CD)

„Zapomniany dźwięk” to pierwsza w historii naszego kraju a druga na świecie monograficzna płyta z muzyką polskiej kompozytorki z czasów Fryderyka Chopina, Tekli Bądarzewskiej, opracowana przez Marię Pomianowską i Pawła Betleya na fortepian, harfę, instrumenty klasyczne oraz etniczne z różnych stron świata. Chociaż w Polsce artystka ta została zupełnie zapomniana na świecie zaliczana jest do grona najpopularniejszych twórców szlagierów XIX wieku. Jej utwór „Modlitwa dziewicy” wędruje po całym globie od 160 lat, rozchodząc się w rekordowej liczbie 1 mln egzemplarzy jeszcze w czasach, bez telewizji i Internetu. Ten muzyczny hit potrafi zanucić każde japońskie dziecko a śmieciarki na Tajwanie sygnalizują nim swój przyjazd.. Co więcej jeden z kraterów na Wenus nazwany został kilka lat temu, Bądarzewska na znak światowej popularności kompozytorki.

Twórcy płyty posiadają unikatowe kopie wszystkich (44) znanych dotąd oryginałów utworów Bądarzewskiej zbierane przez 20 lat przez japooskiego fana kompozytorki – Y. Miyaymę oraz B. Michalec. Wiele z tych utworów jest nagrana po raz pierwszy w historii. (np. „Śpiew słowika”, „Złoto Jerozolimy”, „Alexandra”, „Walc” itd.). Warto pamiętać, że choć muzyka Fryderyka Chopina jest niepowtarzalna i ponadczasowa to nie istniała w próżni. W jego czasach, żyło wielu polskich kompozytorów i kompozytorek, których twórczość - podobnie jak Tekli Bądarzewskiej - została zapomniana. A przecież to nasze dziedzictwo i bogactwo, na którego tle możemy dopiero zrozumieć i docenić geniusz Chopina.

Album „Zapomniany dźwięk” wypełnia wstydliwą lukę na polskim rynku muzycznym. Jerzy Waldorff tak pisał w 1964 roku: „Mój Boże! Więc już nikt nie pamięta o zmarłej przed wiekiem i pochowanej na Powązkach Tekli Bądarzewskiej, kompozytorce „Modlitwy dziewicy?”... A przecież warta byłaby pamięci choćby, dlatego, że owa modlitwa w dziejach lekkiej muzyki byłaby chyba pierwszym okazem szlagieru, który rozszedł się na cały świat i modny był przez dobrych lat dwadzieścia. Tymczasem minęło lat sto, a żaden polski szlagier nie uzyskał choćby przybliżonej popularności.