Atlas wysp odległych. Pięćdziesiąt wysp, na których nigdy nie byłam i nigdy nie będę (okładka  twarda, wyd. 02.2014)

Pewnego dnia wracam do domu z pracy nieco później niż zwykle, a mój mąż siedzi rozwalony na fotelu i czyta i coś tam mówi do siebie pod nosem. Wymachuje mi jakąś książką pod nosem, coś pokazuje. Rozumiem jedynie pojedyncze słowa: linia brzegowa, wyspa, rzeka, szerokość geograficzna… Krzątam się po mieszkaniu i sprzątam zabawki, zbieram kubki i talerze. Też mruczę pod nosem jakieś brzydkie słowa. Całe szczęście, że mężowi udało się położyć dzieci spać. Tak, zdecydowanie jest to cud, żeby dwójka dzieci spała w tym samym czasie. Chyba, że zbliża się armagedon, który całą siłą uderzy właśnie we mnie? Po paru minutach mąż zdziwiony, że mnie widzi, że już wróciłam oświadcza:
-Wiesz, chyba zostanę tym podróżnikiem. Kupimy ten dom w lesie, który tak bardzo nam się podoba. Ja będę podróżował i pisał książki, a Ty będzie nadal tłumaczyć.
- Dobra. Ale najpierw umyj podłogę w kuchni.


Korzystam z okazji i siadam na fotelu. Biorę do ręki książkę, którą czytał mąż i po kilku chwilach przepadam. Po prostu znikam wśród wód oceanów. Czuję wodę pod stopami. Staram się być cicho i nasłuchuję. Boję się otworzyć oczy. Wyłapuję znajome dźwięki, głosy. Nagle czuje chłód, jest chyba -50 stopni, a ja jadę w jakimś zaprzęgu przed siebie. Powoli otwieram oczy i widzę, że jestem dość dobrze zaopatrzona w niedźwiedzie mięso. Całe szczęście, że zadbałam o dobre jedzonko, bo inaczej mogłabym zginąć wśród tych lodowych gór, które mnie otaczają. Nie wiem gdzie jestem i dokąd zmierzam. Wszędzie jest biało, nie ma nigdzie kwiatów, nie widzę żadnych zwierząt. Nic. Biała karta. Wyspa Rudolfa.
Przenoszę się na wybrzeża oceanu atlantyckiego i zmierzam dalej. Pewnie z podniesioną głową odkrywam lądy, które same mnie do siebie przyciągają, jakby skrywały w sobie jakąś tajemnicę. Może po to tu jestem, żeby je odkrywać? Nagle czuję na nosie lekkie łaskotanie. O! coś spadło z nieba. Nie jest to deszcz, ani śnieg. Podnoszę oczy ku niebu i wszędzie widzę popiół. No tak, w końcu otaczają mnie 44 rdzawe kratery. Jak tu brzydko pachnie. Ku mojemu zdziwieniu nikt tu nie mieszka na stałe. Kable, kolory z wystrzelonych bomb, pociski, rozświetlone niebo. To tutaj zaczyna się wojna o niebo. Wyspa Wniebowstąpienia.
Uciekam stad szybko. Byle jak najdalej. Biegnę przed siebie, a popiół całkowicie zasłania mi świat. Potykam się i wpadam do oceanu. Płynę jak szalona, by po morderczej walce usiąść na lądzie. Wątpię, czy mogę ten ląd nazwać stałym. Może za chwilę zniknie zalany przez wody? Może nawet nie istnieje na żadnej mapie? Może w ogóle go nie ma? Ale ja jestem. Siedzę i łapczywie łapię powietrze. Rozglądam się dookoła, ale nie mogę niczego dojrzeć. Jest tu ciemno, wszystko okryte mrokiem. Skraj skrajów. Zimno i mglisto. To tutaj znajduje się koniec świata. Na pewno. Wiem to. Wyspa Thule.
A myślałam, że w końcu trafie do fantastycznego i romantycznego miejsca. A słysze jedynie jakieś dziwne ujadanie. Nie są to psy, ani ryby, ani koty. Otwieram oczy, po raz kolejny tego dnia, i widzę setki czarno-białych pingwinów. Jejku, nigdy nie widziała tulu pingwinów na raz. Podchodzę do nich, lekko dotykam, a potem siadam wśród traw i obserwuję, jak składają swojej jaja w gęstwinie. Podziwiam ich wygląd, uśmiecham się, by za chwilę podskoczyć niczym szaleniec. Coś chciało mnie ugryźć w palec. O nie! To szczur! Muszę uciekać.Nie chcę tu zostawać. Żegnajcie pingwiny i do zobaczenia za rok. Wyspa Św. Pawła.
Przez wyspę Amsterdam jedynie przechodzę. Ale szybko z niej zmykam, gdyż mężczyźni tu mieszkający jakoś dziwnie się na mnie patrzą. W końcu zawitałam na ląd, w którym żyją jedynie sami mężczyźni Nie mam ochoty ich poznać, nawet w imię nauki.
Za chwilę przenoszę się na wyspę maleńką, maluteńką niczym dywanik łazienkowy. To tutaj przebywali niewolnicy, którzy uciekli z francuskich statków. Są wolni, jednak ich wolność jest ograniczona do kilometra kwadratowego. Niewolnicy chęci przetrwania. Teraz patrzę na wygaszone ognisko i myślę, że wcale nie chcę takiej wolności i samotności. Wyspa Tromelin

Wciąż pod stopami czuje wodę… Ale to nie są wody oceanu
Mąż przewrócił wiadro z wodą.

Autorka swym dziełem udowadnia, że atlas geograficzny to nic innego jak teatr świata, a każda mapa powinna być zaliczana do dzieł literackich. Wędrując palcem po mapie prezentuje nam 50 wysp na tyle małych i odległych, że dotarcie na nie staje się niekiedy wręcz niemożliwe. Wyspy, niegdyś odkryte i opisane, zatem nie do końca dziewicze. Każda z nich staje się sceną swoistego spektaklu. Niektóre są mroczne jak Banaba - wyspa wiszących nieboszczyków, inne zadziwiające jak Pingelap - wyspa daltonistów. Każda jednak na tyle fascynująca, by ponownie ją odkryć, zgłębić jej tajemnice. Palcem po mapie.
Sylwia Kasperczuk, empik Lublin

Z niecierpliwością oczekuję na tą pozycję. Przeglądałam już bardzo dużo portali, na których jest opis książki i wypowiedzi wielu sław na jej temat i wiem jedno: z pewnością się nie zawiodę. Trafiłam nawet na opinię, że jest to książka, którą rodzice kupują dzieciom Tylkowo to, aby w nocy ją podkradać i czytać samemu. Zobaczymy. Jeszcze tylko kilka dni :)

Właśnie wczoraj dostałam przesyłkę zawierającą "Atlas wysp odległych". Piękne wydanie i mnóstwo ciekawych informacji. Każda z 50 wysp opisana w sposób przystępny a przede wszystkim interesujący. Jeśli nie macie pomysłu na prezent, to gwarantuję, że każdy obdarowany ucieszy się z takiego atlasu. Moja siostra wniebowzięta J Polecam!

Piękna książka, zarówno pod względem treści, jak i grafiki. Mała podróż po 50 wyspach rozsianych gdzieś na krańcach świata, które zwykle w atlasach przedstawione są w postaci małych plam. O te plamy upomniała się autorka, dedykując im całą książkę i krótkie historie o każdej z nich. Uczta dla oka. Polecam zakup.

Ta książka to właśnie nie tylko atlas w którym zobaczymy kilka niesmowitych miejsc na ziemi ale przede wszystkim połącznie właśnie atlasu i pięknych, wręcz poetyckich opisów miejsc, które widzimy w atlasie. Naprawdę bardzo oryginalny pomysł i piękne wydanie. Polecam szczególnie na prezent dla kogoś.