Ah (CD)

Kocha BJORK oraz ANTONY & THE JOHNSONS, a jej niepodważalne atuty to wiolonczela, świetny głos i chwytliwe piosenki. Wschodząca gwiazda szwedzkiej sceny LINNEA OLSSON debiutuje solo intrygującym albumem „Ah“.

Choć to jej pierwszy autorski krążek, Linnea ma za sobą kilka lat scenicznych występów - m.in. w zespole przyjaciółki Ane Brun (choćby na trasie PETERA GABRIELA), a także epizod w grupie Paintbox, z którą poprzedzała koncerty....Roxette. Absolwentka Music College w Sztokholmie o swojej twórczości mówi „fantasy cello pop“ zaś wśród swoich bohaterów wymienia BJORK, ARTHURA RUSSELLA oraz Julie Kent z ANTONY AND THE JOHNSONS. „Doskonale pamiętam też jazdę autem moich rodziców i kawałki PAULA SIMONA i BEACH BOYS lecące bardzo głośno z radia“. Jako przełomowy moment w swojej muzycznej karierze wspomina jednak pierwsze muzyczne spotkanie z BJORK, gdy miałą 11 lat. “Army Of Me” to była jedna z najlepszych rzeczy jakie słyszałam w życiu. Od tego momentu muzyka stala się moją największą pasją”.

Swoje ambicje w pełni  Linnea realizuje na debiutanckim krążku. Jej „Ah“ to płyta, na której doskonały warsztat i klasyczne instrumentarium spotykają się z twórczą popową wyobraźnią i dziewczęcym urokiem. Muzyka szwedzkiej wiolonczelistki to ciekawa alternatywa dla czerpiących z podobnych inspiracji KATE NASH i KATIE MELUA.

Jedenaście piosenek tworzących debiutancki krążek Linnei Olsson to pole zmagań wielu żywiołów. Album otwiera przepiękny instrumentalny „The Ocean“ nie pozbawiony dozy majestatycznej elegancji. Następujące po nim utwory (na szczególną uwagę zasługują „Giddy up!“ i „Ah“) przynoszą sporo popowej łagodności, a także zasygnalizowanych tytułem płyty ulotności i tymczasowości. Wielkim atutem płyty jest dziewczęcy wokal Linnei przynoszący nagraniom nieodparty urok. Melancholia ustępuje tu miejsca spontaniczności i nieprzewidywalności, żywiołowość wygrywa z powagą.

Wychowana w rodzinie z muzycznymi tradycjami Szwedka posiada niecodzienną umiejętność łączenia klasycznych brzmień z lekkością popu. Linnea przełamuje stereotypy każące kojarzyć wiolonczelę jedynie z powagą i melancholią. Gama możliwości tego instrumentu w rękach Linnei jest naprawdę szeroka: od głębokich, ciemnych barw wynikających z powolnych pociągnięć smyczkiem („The Ocean“), przez dynamiczne radosne pizzicato, po intrygujące echo wynikające z zastosowania efektu delay. Popowe inklinacje Linnei Olsson i jej twórcze podejście do muzyki sprawiają, że słuchając „Ah“ mamy poczucie obcowania jednocześnie z czymś nowym, jak i dobrze znanym.