Acts Of Rebellion (limitowany winyl w kolorze srebrnym) (Płyta Analogowa)

Album „Acts Of Rebellion” jest złożonym manifestem prostoty, wezwaniem do walki, aby żyć, aby być obecnym. To zapis drobnych szczegółów i wielkich gestów oraz płyta pełna życia. Pochodząca i wychowana w Kolumbii Gabriela Jimeno, znana jako Ela Minus, sama napisała, wykonała, wyprodukowała i nagrała całą kolekcję. Ela łączy maszyny ze swoim żywym ciałem, tworząc złożoną, techniczną muzykę elektroniczną, która emanuje ciepłą wibracją, wraz z mroczniejszym, niemal uroczystym zrozumieniem, że nasze oddechy nie są nieskończone. Jej muzyka ucieleśnia tę surową akceptację rzeczywistości, jednocześnie zapewniając świętowanie i radość, które przypisuje między innymi byciu Amerykaninem. „Zawsze mam to melancholijne uczucie, że smutek jest prawdą” - mówi. „Uczucie, któremu towarzyszy potrzeba celebrowania życia. Kolumbia jest szorstka, ale jest tam dużo więcej radości niż w jakimkolwiek innym miejscu, które znam”. Ela, tworząca samodzielnie i z punkową duszą, stawia na tradycyjną muzykę elektroniczną. Kiedyś opisywała to co tworzy, jako „mały taniec” i chociaż zachowuje osobisty charakter, dźwięki są potężne. Zgodnie z narzuconą przez siebie regułą, żaden dźwięk jej pracy nie jest generowany wewnątrz komputera. Preferując ludzkie, analogowe podejście, Ela - która przez lata studiowała projektowanie syntezatorów programowych, jak budować syntezatory sprzętowe i specjalizowała się w wykonywaniu jazzowych zestawów perkusyjnych i syntezie muzyki w Berklee College of Music - do występów, pisania i nagrywania, używa tylko syntezatorów sprzętowych. 

Odrzuciła laptopy i zwróciła się ku sprzętowi głównie ze względu na swoje doświadczenie jako muzyk, który przez lata zawodowo grał na instrumentach akustycznych. Jako inspiracje wskazuje Kraftwerk i wczesny Daft Punk: artystów elektronicznych, którzy, jej słowami „mogą istnieć zarówno w kontekście klubowym, jak i poza nim”. „Głęboko identyfikuję się z kulturą klubową i chcę tworzyć muzykę do tańca” - mówi. „Chcę też tworzyć piosenki w bardziej tradycyjnym sensie, z melodiami, tekstami i śpiewem. Chcę tworzyć piosenki, które pozostaną z ludźmi przez lata ”. Jako nastolatka dostrzegła wyraźny związek między wolnością sceny DIY, na której dorastała, a kulturą klubową - siłę ludzi będących w pokoju, obecnych, doświadczających razem czegoś wyjątkowego i potężnego. Zanim Ela utorowała sobie drogę jako solowa artystka elektroniczna, przez prawie dekadę była perkusistką w nastoletnim hardcorowym zespole Ratón Pérez. 

Dołączyła, gdy miała zaledwie 12 lat. To doświadczenie nauczyło ją wierzyć, że wszyscy mamy moc zmieniania rzeczy i przez te 10 pisania piosenek jest to widoczne. Jej ostre słowa są jak katharsis, po części z powodu jej podejścia do pisania. „Zawsze zaczynam pisać od improwizacji w pojedynkę” - mówi. „Kiedy już mam instrument, z którego jestem zadowolona - kiedy wydaje mi się, że potrzebuje słów - intuicyjnie chwytam mikrofon i śpiewam frazę z melodią. Zawsze zachowuję to początkowe zdanie. Obiecałam sobie, że zawsze będę to robić i zawsze to robię”. Ponieważ trzyma się tej narzuconej przez siebie zasady, wszystkie jej piosenki zachowują niezmienione źródło inspiracji. Tytuł tego debiutanckiego singla dla Domino: „they told us it was hard, but they were wrong” z łatwością mógłby być wierszem wykrzyczanym przez Fugazi, zespół, który Ela podaje jako inspirację. Sentyment jest punktem przewodnim dla acts of rebellion. Wyjaśnia: „Denerwuje mnie, kiedy ludzie używają „ciężkiej pracy” jako wymówki, aby nie ryzykować, nie być odważni, nie robić tego, co ich uszczęśliwia. Wierzę w pokochanie trudności tak samo jak nagrody i kochanie procesu tak bardzo, jak rezultatu. Wierzę, że ten rodzaj miłości - nie tylko miłości romantycznej - sprawia, że jesteś niezwyciężony. Chcę, żeby ludzie czuli się niezwyciężeni, kiedy słuchają tej piosenki. ” Nawet jeśli nie ma słów, pozostaje wierna tego rodzaju tematom. Ambientowe instrumentalne „Let Them Have The Internet” zostało zainspirowane komentarzami teoretyka mediów Douglasa Rushkoffa o tym, że chociaż w ciągu ostatnich dziesięcioleci internet zmienił się z punkowego/DIY/wolnego miejsca w korporacyjny świat kapitalistów, nie ma potrzeby szaleć z tego powodu, a nawet walczyć. 

„Odkąd korporacje przenoszą swój biznes do internetu, zostawiają za sobą prawdziwy świat. Dają nam możliwość, bardziej niż kiedykolwiek, wyłączenia ich poprzez zwykłe wyłączenie telefonów. Więc pozwólmy im mieć internet, bo my mamy prawdziwy świat”. acts of rebellion to optymistyczny, podnoszący na duchu album. To zbiór o tym, co osobiste, jak i polityczne. Przechodzi od mroczniejszego, zimniejszego charakteru pierwszych piosenek do łagodniejszej, bardziej diarystycznej atmosfery drugiej połowy - obejmującej piękno drobnych aktów rewolucji w naszym codziennym życiu. Przez cały czas poczucie pilności i wezwania do broni miesza się z tą miłością i uznaniem dla rzeczywistości - ponieważ nawet najbardziej zagorzali rewolucjoniści muszą zostawić miejsce na proste interakcje międzyludzkie. Ela przedstawia senne, pulsujące „el cielo no es de nadie”, w którym śpiewa po hiszpańsku, jako „odę do małych, stałych, codziennych aktów miłości”. Ta miłość do rzeczywistości wiąże się również z przestrzennymi, cyfrowymi kroplami instrumentalnego „do whatever you want, all the time”. „Tony” sugeruje wyrzucenie telefonu i przebywanie z kimś w tej samej przestrzeni - w przypadku tej piosenki, podczas tańca. Z drugiej strony „Dominique” mówi o braku tego rodzaju interakcji. Tekst jest napisany w formie pamiętnika: „Obudziłem się dzisiaj o 7 rano/ Mój mózg czuje, że się złamie / Nie widziałam nikogo w ciągu kilku dni / Obawiam się, że zapomniałam, jak rozmawiać / z kimkolwiek, kto nie jest mną”. 

To piosenka o stworzeniu albumu całkowicie samotnie i uświadomieniu sobie, jakie ma szczęście, że ma na to miejsce. Ela mówi, że zdaje sobie sprawę, że nie każdy jest muzykiem, ale chce, aby każdy czuł inspirację, aby znaleźć sposób na wolność, w każdy możliwy sposób, nawet w najdrobniejszych szczegółach. Zwraca uwagę, że akty buntu nie muszą mieć charakteru na dużą skalę; w rzeczywistości czasami lepiej jest zacząć od drobnych gestów i działań w naszym codziennym życiu. Na acts of rebellion działa samotnie , ale ostatnia piosenka, „Close”, przynosi pierwszego i jedynego gościa z zewnątrz, Helado Negro, znanego również jako Roberto Lange, innego południowoamerykańskiego artysty mieszkającego na Brooklynie. Ela przyczyniła się do powstania jego albumu This Is How You Smile z 2019 roku, a kiedy znajomy zasugerował, że „Close” powinien być duetem, „od razu usłyszałam w nim jego głos” - mówi. Tutaj wszystko ma swoją historię. Na acts of rebellion wyczuwasz te historie, wyczuwasz osobowość i punkt widzenia Eli, a także widzisz jej odciski palców. Okładka przedstawia jej zdjęcie, na którym większość twarzy jest zasłonięta, ale jej oczy są mocno skupione. acts of rebellion prosi nas, abyśmy nawiązywali kontakt wzrokowy nie tylko z nią, ale także z ludźmi, z którymi stykamy się na co dzień. Prosi nas, abyśmy myśleli, tańczyli i kochali. Sugeruje, abyśmy zostawili nasze gadżety na rzecz społeczności z krwi i kości. 

Tracklista: 

1. N19 5NF 
2. They Told Us It Was Hard, But They Were Wrong. 
3. El Cielo No Es De Nadie 
4. Megapunk 
5. Pocket Piano 
6. Dominique
7. Let Them Have The Internet 
8. Tony 
9. Do Whatever You Want, All The Time. 
10. Close (Ft. Helado Negro)