2005 YU55 (edycja specjalna z okularami 3D) (CD)

Pierwszy odsłuch i myśl: "Co oni k... zrobili!?" Jednak z każdym przesłuchaniem odkrywam nowe rzeczy i nie mam dość, a nawet chcę jeszcze. ("Wracam do pierwszego wersu"). Album wciąga, a w tekstach każdy może znaleźć chociaż część swojej historii. Dodatkowy plus za złamanie typowego schematu współczesnych piosenek.

O tym, że nowa płyta Comy wzbudzi wśród fanów grupy wiele dyskusji, wiadomo było już przed premierą, skoro sam zespół zapowiadał ją jako eksperyment. Singiel promujący album tylko wzmógł zaniepokojenie widoczne w internetowych komentarzach.
Co wiadomo po premierze? Przede wszystkim należałoby osobno odnieść się do muzyki i tekstu. Warstwa muzyczna jest moim zdaniem bardzo dobra. Jest to coś nowego, ale dalej widać w tym styl Comy. Warto odsłuchać płytę na zestawie z subwooferem, ze względu na duże znaczenie basów, które tracimy na słuchawkach. Z kolei budowa tekstów i ich wykonanie bliższe recytacji sprawiają, że utwory trudno tak naprawdę nazwać piosenkami. Bliższe to solowej twórczości Piotra Roguckiego, niż Comy. Wada czy zaleta - to już zależy od słuchacza. Dla mnie minus.
Na pewno nie jest to łatwa płyta, którą można odtwarzać jadąc samochodem i śpiewając z zespołem. Aby ją dobrze ocenić, trzeba ją przesłuchać kilka razy, zwłaszcza że natłok tekstów może początkowo rozpraszać.
Trzeba też podkreślić sposób wydania albumu - trójwymiarowe grafiki, zwłaszcza w połączeniu z okularami 3D, to zdecydowanie dobra decyzja.
Podsumowując - gdybym oceniał 2005 YU55 tuż po pierwszym przesłuchaniu, gwiazdek byłoby mniej. Dziś, gdyby było to możliwe, dałbym 3,5. Przypuszczam, że za parę dni byłoby to 4. Do 5 jednak na pewno nie dojdę. Fani zespołu decydując się na zakup muszą liczyć się z rozczarowaniem. Na koniec informacja dla tych, którzy zastanawiają się, jak singiel "Lipiec" ma się do reszty płyty: jest to utwór najbardziej przypominający klasyczną piosenkę na całym albumie. Szkoda, że na płycie jest okrojony w stosunku do opublikowanej w internecie wersji.

Ja jestem tym albumem mocno zaintrygowany i bardzo często go odpalam.
Ciężko znaleźć na rodzimej scenie rockowej coś podobnego.
Niestety tylko dla otwartych głów ;)

Płyta opowiada piękną opowieść, koniecznie trzeba wysłuchać całości! Moim zdaniem najlepsza płyta Comy pod względem warstwy tekstowej

Łódzka Coma po raz kolejny nie zawiodła. Wspaniały, dojrzały album, od którego nie mogę się oderwać.

Nic tylko brać ;) Naprawdę świetna płyta do przesłuchania i pomyślenia .

Tekstowo jest to ambitne dzieło, ale kompozycyjnie z tymi utworami raczej nie wyobrażam sobie, że chlopaki zaistnieją na Woodstocku. Tamta publiczność, tamci fani nie będą chcieli tego słuchać. Album stanowi zbiór opowieści z pogranicza muzyki klubowej, jedynie granej na gitarach. Z utworów bije psychodelią, co poniekąd może sugerować trójwymiarowa koncepcja wydania. Album ma swoją wartość wyłącznie jako eksperyment. Znając i uwielbiając poprzednie trzy "płyty" Comy, przypieczetowane woodstockową koncertówką, zasadniczo nie znajduję tutaj nic, co nawiązuje do twórczości zespołu. To nie jest Coma...

Kolejny eksperyment Comy, mógł być udany bo jednak nie brakuje tam pięknych momentów. Lipiec broni się i to bardzo, nawet kasza z buraczkami i klopsikami już tak bardzo nie razi po latach. Wracam do tego albumu raz na pół roku i słucham tak na 50%.

No, wydanie na bogato. Kupiłem głównie dlatego, chociaż jestem fanem Comy. Ciekawostka na półce.

Nowa i ciekawa odsłona zespołu Coma w najlepszej postaci.